Als je denkt dat mannen moeite hebben met het verwijderen van gezichtshaar, iets van de moderne tijd, dan hebben we nieuws voor je. Er is archeologisch bewijs dat mannen in het late stenen tijdperk zich scheerden met vuursteen, obsidiaan of schelpscherven, of zelfs schelpen als pincet gebruikten. (Au!)
Later experimenteerden mannen met scheermessen van brons, koper en ijzer. De rijken hadden wellicht een persoonlijke barbier in dienst, terwijl de rest van ons naar de kapper ging. En vanaf de Middeleeuwen ging je misschien ook naar de barbier als je een operatie, aderlating of het trekken van tanden nodig had. (Twee vliegen in één klap.)

In recentere tijden gebruikten mannen het stalen scheermes, ook wel "doorsnijmes" genoemd, om de voor de hand liggende reden. Door het mesachtige ontwerp moest het geslepen worden met een slijpsteen of leren riem, en was er aanzienlijke vaardigheid (en laserachtige concentratie) voor nodig om het te gebruiken.

WAAROM ZIJN WE OOIT BEGONNEN MET SCHEREN?
Om diverse redenen, zo blijkt. De oude Egyptenaren schoren hun baard en hoofd kaal, mogelijk vanwege de hitte en waarschijnlijk ook om luizen te bestrijden. Hoewel het als onbeleefd werd beschouwd om gezichtshaar te laten groeien, droegen de farao's (zelfs sommige vrouwelijke) valse baarden als navolging van de god Osiris.

Het scheren werd later door de Grieken overgenomen tijdens het bewind van Alexander de Grote. Deze gewoonte werd breed aangemoedigd als verdedigingsmaatregel voor soldaten, om te voorkomen dat de vijand hun baard vastgreep tijdens een gevecht van man tot man.

MODESTATEMENT OF BLUNDER?
Mannen hebben al sinds het begin der tijden een haat-liefdeverhouding met gezichtsbeharing. Door de jaren heen is een baard gezien als onverzorgd, aantrekkelijk, een religieuze noodzaak, een teken van kracht en mannelijkheid, ronduit vies of een politiek statement.

Tot aan Alexander de Grote schoren de oude Grieken hun baard alleen in tijden van rouw. Jonge Romeinse mannen daarentegen vierden rond 300 v.Chr. hun eerste scheerbeurt met een feest om hun naderende volwassenheid te vieren, en lieten hun baard alleen groeien tijdens rouwperiodes.

Rond de tijd van Julius Caesar imiteerden Romeinse mannen hem door hun baard uit te trekken, waarna Hadrianus, de Romeinse keizer van 117 tot 138, de baard weer in de mode bracht.

De eerste 15 Amerikaanse presidenten waren baardloos (hoewel John Quincy Adams en Martin Van Buren wel indrukwekkende bakkebaarden hadden). Toen werd Abraham Lincoln, de eigenaar van de beroemdste baard aller tijden, verkozen. Hij zette een nieuwe trend in gang: de meeste presidenten na hem hadden gezichtsbeharing, tot Woodrow Wilson in 1913. En sindsdien zijn al onze presidenten gladgeschoren. En waarom ook niet? Scheren heeft een lange weg afgelegd.